اگه کامپیوترتون بدون اینکه شما بخواید، برای خودش خاموش میشه؛
اگه پنجره هایی با متن های عجیب و غریب براتون ظاهر میشه که هیچی ازش متوجه نمیشید؛
اگه به شکل خودکار از طرف شما برای همه ی دوستاتون ایمیل ارسال میشه؛
اگه جدیدا مدام پوشه های جدید میبینید؛
اگه فایل هایی که ذخیره کردید رو دیگه نمیتونید پیدا کنید و متوجه شدید که پاک شدن یا اینکه مدام در حال دریافت ارورهای مختلف مبنی بر پاک شدن فایل های سیستمی هستید:
بدونید که کامپیوتر شما آلوده به ویروس شده و اینم فقط بخاطر اینه که شما در حال کار با ویندوز هستید.
طبق تحقیقات انجام شده، یک کاربر ویندوز (متصل به اینترنت - دارای سرویس پک 2 سیستم عامل) در مدت حدود 45 دقیقه به یک ویروس آلوده میشه، که البته در مدت 30 ثانیه هم ثبت شده!
در لینوکس شما به سختی میتونید ویروس پیدا کنید و این بخاطر طراحی مهندسی شده لینوکس هست. اما اگه به هر دلیلی (و البته اگه خیلی بدشانس باشید) آلوده به ویروس شدید، باید بدونید که لینوکس با طراحی حرفه ای خودش جلوی اکثر فعالیت های ویروس رو میگیره. چطوری؟
- کاربرهای ویندوز نسبت به لینوکس جمعیت خیلی بیشتری دارن. افراد خرابکار با طراحی ویروس قصد ایجاد بیشترین خسارت رو دارن. پس طبیعی هست که کاربرهای بیشتر ویندوز رو هدف بگیرن.
- در ویندوز وقتی شما نرم افزاری رو نصب کنید، نرم افزار مورد نظر، سطح دسترسی بسیار بالایی داره و میتونه هر کاری رو به راحتی انجام بده و به همه جا دسترسی پیدا کنه (بدون اینکه شما خبردار باشید). این کار رو خود شما هم میتونید به راحتی امتحان کنید، به پوشه WINDOWS (در درایو محل نصب ویندوز) برید. اکثر فایل ها و پوشه های موجود رو به راحتی میتونید خودتون پاک کنید!
اما در لینوکس داستان متفاوته. لینوکس برای تضمین امنیت شما، برای انجام کارهای مهم از شما درخواست پسورد میکنه. شاید به نظر این کار سخت باشه که برای هر کاری پسورد رو وارد کنید، ولی باید بدونید که امنیت بسیار بالای لینوکس بخاطر همینه و ویروس ها اجازه ندارن جایی رو دستکاری کنن یا فایل های شمارو پاک کنن.
- شاید مهمترین شاخص امنیتی لینوکس بخاطر آزاد بودن اون باشه.
کدهای لینوکس به شکل آزاد و باز در دسترس همه ی مردم و برنامه نویس های سرتاسر جهان قرار داره . مطمعنا اگه مشکل امنیتی ای در اون وجود داشته باشه خیلی سریع تر رفع میشه. بخاطر اینکه چشم های بیشتری در حال نگاه کردن به کدها هست.
اما ویندوز به دلیل سیاست های انحصاری مایکروسافت، اجازه انتشار کدهارو به کسی نمیده و فقط کسایی که برای مایکروسافت کار میکنن یا قراردادهای مخصوصی رو با مایکروسافت امضا کنن (عمدتا شرکت های آنتی ویروس) اجازه دیدن کدها رو دارن.